Porodica Bajloni bila je italijanskog porekla iz oblasti Lombardije i jedan od njenih predaka se krajem XIII veka doselio u Litomišl u Češku. Njegov sin Jakov imao je dva sina – Ignjata, rodonačelnika potonjih srpskih Bajlonija i Jovana, koji je ostao da živi u Češkoj.
Ignjat Bajloni je rođen 1811. godine u tadašnjoj Habzburškoj monarhiji. Po zanimanju je bio kožar. Ignjat dolazi u Beograd 1855. godine sa ženom i četiri sina. Dolazi na Topčidersko brdo i bavi se svojim kožarskim zanatom, kao i poljoprivredom.
Pri dolasku u Srbiju, Ignjat je položio zakletvu na srpsko podanstvo, čime su on i njegovi članovi porodice postali punopravni građani Kneževine Srbije.
Tekst zakletve pročitajte u nastavku:
Ja Ignjat Bajloni, koji sam do sad bio austrijski podanik, stupajući u sažiteljstvo srpsko, zaklinjem se Bogom živim, da ću kao drugi rođeni Srbi vladajućemu Knjazu Srbskom svagda veran biti, da ću ustava zemaljskog, zakona i uredbe sovjetne pridržavati se, vlasti zemaljske slušati i svima pokoravati se, da ću danak dajanija i sva bremena zemaljska koja se nalagala budu točno plaćati i nositi i sve dužnosti saćitestvu srpskom svojstvene verno ispunjavati, tako mi Bog pomogao i tako da mogu odgovor dati na njegovome strašnom sudu.
Kako su Bajlonijevi “posedovali” Beograd?
U februaru 1858. godine, Ignjat je od Antonija Njemeca otkupio gostionicu koja se nalazila u današnjoj Balkanskoj ulici blizu hotela “Beograd” i od nje je sačinio jednu od najpoznatijih beogradskih mehana, poznatu pod imenom “Bajlonova mehana”. Ona je donosila zaradu i ubrzo je proširio posao zajedno sa sinovima. 1869. godine, Ignjat kupuje zapuštenu vodenicu u Malom Crniću na Mlavi koju je kasnije dao svom sinu Antonu koji je izučio mlinarski zanat. Bajloni je kupio čak trideset hektara zemlje na kojoj se bavio poljoprivredom. Uzgajao je stoku i istu prodavao u Budimpešti. Ignjat i njegova četiri sina zvanično su otvorili firmu za mlinarske poslove pod imenom “Bajloni i sinovi” koja je “rasla” i nakon Ignjatove smrti 1875. godine. Prvi parni mlin u Beogradu je kupljen 1883. i ovaj mlin se nalazio na topčiderskom drumu.
Takođe, Igrant je otkupio i pivaru od Jovana Brabeca, što je podrazumevalo upuštanje u novi posao.
U ovoj pivari, nije se proizvodilo ručno, nego na parni pogon. Kasnije je na tom mestu sagrađena velika pivara opremljena najmodernijom opremom poznatih svetskih fabrika, što je iziskivalo upotrebu električne energije iz Beogradske električne centrale.
Razmišljajući vrlo preduzetnički, Ignjat je napravio pored pivare i kafanu pod simboličnim nazivom “Kod male pivare” u kojoj su ljudi obožavali da sede zbog lepe i prostrane bašte.
Bajnonijeva pijaca u blizini nekadašnje pivare
Na mestu gde se i danas ukrštaju Skadarska, Džordža Vašingtona i Drinčićeva ulica pre Prvog svetskog rata, nastala je mala pijaca koja, zbog zasluga Bajlonijevih za razvijanje i ugled Beograda, upravo po njima dobija ime. Mnogi su pokušavali da promene naziv te pijace u “Skadarska pijaca”, ali je svim Beograđanima ostala urezana kao Bajlonijeva, kako je i dan danas nazivaju.
Posle Drugog svetskog rata porodici Bajloni je oduzeta sva imovina. Tada neki od naslednika Ignjata Bajlonija odlaze iz Srbije. Oni koji su ostali, sahranjeni su u porodičnoj grobnici Bajloni na Novom groblju u Beogradu.
