Ljubav je valjda jedina stvar na svijetu koju ne treba objašnjavati ni tražiti joj razlog. Pa ipak to činim, makar samo zato da još jednom pomenem čovjeka koji je unio toliko radosti u moj život, jedna je od čuvenih misli bezvremenog pisca Meše Selimovića.
Znamo ga kao autora dela “Derviš i smrt”, zamišljajući njegov otmen život ispunjen ovozemaljskim blagodetima. Međutim, nailazio je na mnoge prepreke i boli pretvarajući ih u pisanu magiju. To je učinio tek u kasnim tridesetim godinama.
Nakon završenih studija književnosti, svoju mladost je proveo kao profesor u tuzlanskoj gimnaziji, a potom u Behram-begovoj medresi. Te godine su bile obeležene Drugim svetskim ratom, tokom kog je zajedno sa svojim bratom i sestrom bio zarobljen u okovima na rukama i nogama.
Ono što je obeležilo njegov život na privatnom planu je susret posle rata. U svojoj kancelariji u Beogradu sreo je Dragoslavu Darku Božić. Zbog te ljubavi napustio je tadašnju ženu s kojom je imao dete. Međutim, s obzirom na njegov ugled u partizanskim i komunističkim krugovima, ta vest nije bila dobro primljena od strane okoline.
Njegov “slučaj” je, i pre formalnog razvoda od prve supruge, bio tema partijskog sastanka. Ubrzo je dobio vest o izbacivanju iz partije, a zatim je usledio i otkaz na poslu. Darka, antikomunistkinja, i Meša, zakleti komunista, uputili su se ka Sarajevu u kom su započeli sasvim novi život. Svoje ćerke su nazvali Maša i Jasenka.
